«Τη γη με τα καλά λιβάδια, τα πολλά πρόβατα και γελάδια» λέει ο αρχαίος ποιητής Ησίοδος «την αγάπησε πολύ ο Δίας και την όρισε για δικό του μαντείο». Έγινε έτσι η Δωδώνη επίγεια κατοικία του μεγάλου θεού, η δεύτερη μετά το παλάτι του στον Όλυμπο. Η λατρεία του Δία εδώ ήταν συνδεδεμένη με τη μαντική. Οι ιερείς του «αποκρυπτογραφούσαν» το θρόισμα της ιερής βελανιδιάς και έδιναν απαντήσεις στους θνητούς, στα κάθε λογής ερωτήματά τους.

Σε όλα τα μεγάλα ιερά, για να τιμήσουν οι θνητοί τους θεούς διοργάνωναν αγώνες. Τα Νάια, οι αγώνες προς τιμήν του Δία, τελούνταν ίσως στη Δωδώνη από παλιά, όμως χρειάστηκε ο πιο επιφανής αρχαίος Ηπειρώτης ηγέτης για να αποκτήσουν την αίγλη που τους άρμοζε. Ο Πύρρος, από τη γενιά των Μολοσσών της Ηπείρου, συγγενής και θαυμαστής του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ανανέωσε ή καθιέρωσε κατά άλλη εκδοχή τους αγώνες, στις αρχές του 3ου αι. π.Χ., και «όπλισε» το ιερό με οικοδομήματα απαραίτητα για τη διεξαγωγή τους, ανάμεσά τους ένα Θέατρο.