« Τό ἀρχαιότερον τῶν Ἕλλησι χρηστηρίων» (Ηρόδοτος 2.52.2)

 Το μαντείο της Δωδώνης, το παλαιότερο στην Ελλάδα σύμφωνα με τη γραπτή παράδοση, αποτελεί τον σημαντικότερο οργανωμένο αρχαιολογικό χώρο της Ηπείρου.  Τόπος συμβουλών όχι μόνο γειτονικών περιοχών αλλά και όλης της Ελλάδας, ο περιώνυμος χώρος μετατράπηκε σε ένα αξιοθαύμαστο συγκρότημα θρησκευτικών και διοικητικών οικοδομημάτων.

Την περιοχή αυτή «την αγάπησε πολύ ο Δίας και την όρισε για δικό του μαντείο», όπως αναφέρει ο ποιητής Ησίοδος.

Στο επίκεντρο της λατρείας βρισκόταν η ιερή βελανιδιά, η φηγός, η οποία είχε μαντικές ιδιότητες, όπως διαβάζουμε μέσα από πλήθος αναφορών στην αρχαία ελληνική γραμματεία.

Πριν από την αποκάλυψή του από τους ανασκαφείς, η θέση του Ιερού της Δωδώνης, αποτέλεσε αντικείμενο αναζήτησης ξένων περιηγητών  και Ελλήνων λογίων,

Οι πρώτες ανασκαφές ευρείας κλίμακας στον χώρο της Δωδώνης, διενεργήθηκαν από τον Ηπειρώτη Κ. Καραπάνο (1875-1876), ο οποίος το 1875 και μετά από συνεννόηση με τις Τουρκικές αρχές βεβαίωσε με ανασκαφές τη θέση του Ιερού. Εξίσου σημαντικό και το έργο του Δ. Ευαγγελίδη, ο οποίος συνέχισε την έρευνα στον Ιερό χώρο. Ο Σ. Δάκαρης, ο αρχαιολόγος της Ηπείρου, όπως αναφέρεται στα περισσότερα συγγράμματα, με ανατρεπτική ματιά για την εποχή του, δεν σταμάτησε να φέρνει στο φως νέα στοιχεία για τα δημόσια οικοδομήματα του Ιερού της Δωδώνης, έως και τον θάνατό του το 1996, προσεγγίζοντας έτσι στιγμές και επεισόδια από την Ιστορία των Ηπειρωτών.